Níundu kvöldið laumaði litli sonur Geirróðs til hans og gaf honum að drekka, að minnsta kosti með þessum hætti til að draga úr þjáningum fangans. Með örlagabroti var hann kallaður Agnar, alveg eins og frændi hans, og hann var á sama aldri og sá þá, þegar hann dó á sjó. Á sama tíma voru logarnir þegar farnir að klæða fatnað hins dæmda manns. Skyndilega lagðist eldurinn niður og Agnar, undrandi, heyrði það, að útlendingurinn fór að syngja skrýtið lag. Í fyrstu bölvaði Grimnir eldunum og eldarnir sem höfðu verið að springa með háum logum hingað til fyrst glóðu. Svo heiðraði hann með orðum laganna Agnari og lofaði umbun fyrir svo glæsilegt verk. Fyrir sopa af drykknum, hann átti eftir að verða mikill konungur og leiða hetjur í sigursæla bardaga. Síðar söng Grimnir lagið, o bogach i krainach, þeir ráða, Walhalłi, þar sem hetjurnar bíða eftir degi síðustu orrustu, um sól og tungl og sköpunarverkið. Hann hlustaði á Agnar og lærði nú sannleika heimsins og visku Guðs. Grimnir hélt áfram að syngja. Rödd hans óx svo mikið núna, að veggir salarins virtust skjálfa í undirstöðum þeirra. Fjötrarnir hafa fallið. Fanginn stóð upp, og form hans óx með hverju augnablikinu, glóandi með óvenjulegri útgeislun. Salurinn var nú fullur af fólki, sem sameinuðust, heyra orð lagsins. Þeir fengu það, að Óðinn sjálfur standi fyrir þeim, Stjórnandi heimsins. Guð með þúsund nöfn.
Orð, að sjá hvern hann skipaði að fangelsa, hljóp, að friða guð og taka hann úr eldinum. Á leiðinni hrasaði hann og datt á sverðið, sem rann úr slíðri hans. Þannig rættist spádómurinn.