Þriðji var Fenrir úlfur, enn hvolpur, en við fæðingu var hann dauðhræddur við útlit sitt eitt. Loki tók börnin, eins og hver faðir með ást. Hann var meira að segja stoltur af stærð þeirra og krafti. Hann óttaðist aðeins, hvernig Aesir myndu fá fréttir af fæðingu þeirra. Óðinn, þegar hann sá hvað hún ól Loki Angrboda, hann féll í skelfingu. Því að hann skildi, að orð hinn skyggna Voluta rætast og dagur Ragnaroks nálgast. Hann var meira hræddur, að afkvæmi Loka bjó enn meðal risanna, og það gæti ekki verið neitt gagnlegt fyrir heiminn.
Svo guðirnir söfnuðust til ráðs og skipuðu Loka að koma börnunum til Ásgarðs. Treglega lagði hann fyrir þingið, vegna þess að hann fann brögð í því. Hann heitaði því Asah, að þeir verði ekki drepnir.
Þegar guðirnir sáu ógurleg afkvæmi Loka, þeir vildu drepa þá. Hann man þó eftir eiðnum, þeir köstuðu Miðgarðsormi í djúp hafsins, og hann gyrti strax jörðina með líkama sínum og, grípur í munninn á skottinu, lokaði hringnum. Þeir köstuðu Hel í dýpstu heima, að gefa henni ríki hinna látnu. Hin óhamingjusama sér um þau, sem dó í rúminu. Henni var þó bannað að snúa aftur til heimsins. Hann mun koma, þegar tíminn er búinn og ragnarokið kemur. Fenrir var í haldi guðanna í Asgarði um sinn. Hér óx það og efldist, þar til hann varð svo ógeðfelldur, að aðeins einn Týrus var ekki hræddur við að gefa honum mat.
Mundu eftir spádómnum, að úlfurinn yrði guðdómur, Ásir ákváðu að vernda sig. Bundinn af eiði, ófær um að drepa úlfinn, þeir ákváðu að binda hann með slíkum böndum, sem hann gat ekki brotið, fram að síðustu miklu orrustunni. En hver skyldi binda hann ? Jafnvel Týrus skorti kjark til þess. Óðinn ákvað að nota bragð. Svo þeir smíðuðu töfrakeðju sem hét Larding og veðjuðu við Fenrir, rífast, að þessi hafi ekki nægan styrk, að brjóta það af sér. Úlfur sjálfsöruggur í krafti sínum, hann leyfði sér að vera búinn og greip auðveldlega böndin. Nú höfðu guðirnir búið til Drom keðjuna, setja alla mína töfra í það.