Það gerðist einu sinni, að guðir, kominn heim úr veiðinni, þau vildu, leiðist eigin fyrirtæki, til að einhver finnist, hver myndi biðja þá um hátíðina. Hins vegar að vita ekki hver væri verðugur þessa heiðurs, þeir kveiktu mikinn eld og gerðu fyrirboða. Agir, Sjórisinn, hann virtist mest viðeigandi, því glæsileiki búsetu þess var þekktur, og umfram allt fegurð níu dætra hans sem hugguðu dauða sjómenn.
Einu sinni sat Agir glaður og glaður fyrir framan hirð sína, njóta þess að sjá börn leika sér á öldunum, þegar skyndilega sá hann mann, háan og ógnandi útlit, nálgast sig. Hann þekkti Þór með hamrinum og járnbeltinu, hættulegasta Aesir. Hann var svolítið hræddur við sjónina, því hann vissi það, að slíkar heimsóknir lofa aldrei góðu á Thursday. Á sama tíma mundi hann ekki alveg, sem hann myndi afhjúpa sig fyrir reiði og hefnd Aesir. En fyrstu orð Þórs róuðu hann, þó að á sama tíma valdi mikilli vandræði. Sonur Óðins á dæmigerðan beinan hátt krafist, að Agir myndi búa til ríka veislu fyrir Asom. Heppinn, að hann bjargaði höfðinu, risinn flýtti sér samt ekki, til að uppfylla beiðni þína. Þekkt matarlyst guðanna og óheft að borða og drekka gætu orðið til þess að hjartar í jafnvel gestrisni gestgjafanum, og Agir var frægur fyrir glettni sína. Hann notaði því ýmsar afsakanir, til að losna við óboðna gestinn og losa þig við hugsanirnar um Ásana sem valda usla á birgðum hans. Þegar þó tryggingar, að hann skorti góðan og bragðgóðan mat fyrir svona ágæta gesti, góð þjónusta, að fátækt ríki í honum og að hungur eitt með fjölskyldu sinni hafi ekki hjálpað, og Þór fór að kasta eldingum úr augunum, risinn var hræddur og reyndi síðustu afsökunina. Hann tilkynnti, það og já, hann vildi mjög gjarnan taka vel á móti Ásunum í sínu hógværa húsi, en það er ekki með svo stóran ketil, að brugga nógan bjór fyrir guði. Ef Þór færir það hins vegar, af hverju ekki? Agir mun gjarna undirbúa slíka veislu fyrir Asom, sem mun örugglega fullnægja þeim. Þór samþykkti að afhenda ketilinn.