Að heyra þennan makalausa rógburð, guðirnir reknir af mikilli reiði. Og nú tók bara Óðinn þátt í deilunni. Reiður af dæmalausri framkomu Loka vakti hann athygli á brjálæði sínu, sem knýr hann óhjákvæmilega til glötunar. En ekki fleiri rök höfðuðu til Loka, yfirþyrmandi hefndarþrá. Hann fór berserksgang, veifandi handleggjunum, setti fram ásakanir, sem sjúkur hugur hans var að gefa honum. Hann byrjaði að dæma hinn fyrsta guðanna með móðgandi orðum, kalla hann svindl og skúrk, vegna þess að samkvæmt honum felldi hann dóma sína ranglega, veita sigri í baráttu feigðra og veikra.
Óðni var ekki of mikið sama um þvaður drykkjumannsins og vakti með rólegum orðum athygli hans, að hann eigi ekki að dæma eftir athöfnum vitrari og virðulegri. Hann benti honum einnig á, síðan Loki nefndi skúrkana og blekkingarnar, óheiðarleg vinnubrögð, hvað hann gerði, falin í átta ár í leynilegustu hornum jarðarinnar. Loki var undrandi, því hann hugsaði, að verkum, sem hann gerði þar, og sem hann vildi frekar gleyma, þeir munu aldrei koma út, að eilífu falin í myrkri leyndardóms. Nú var Óðinn að lýsa, hvernig hann naut samkynhneigðra athafna og galdra, sem hermafródíti, hann eignaðist ógeðfelld afkvæmi. Að afhjúpa þessar viðurstyggðir, Óðinn svipti hann heiðri sínum og bótarétti. Engu að síður, Loki, þrátt fyrir geðveikina sem takmarkar hann, hann var tregur til að berjast við Drottin guða og manna. Hann gleymdi þó ekki tungunni og brást ekki með því að meðhöndla Óðinn með rógi, að setja guð í jafn skammarlegt ljós. Það er erfitt að segja til um það, myndi ekki grimmur taka Loka of langt, ef ekki fyrir Frigg. Vitur gyðjan kastaði sáttarorðum milli deilunnar, radząc im, að þeir myndu láta fortíðina í friði og muna hvað þeir höfðu gert, sem þeir framdi á dögum æsku heimsins. En ekkert gat stöðvað hinn reiða Loka. kostur á tækifærinu, að hann hafi fengið nýjan, veikari andstæðingur, hann hellti allri reiði sinni yfir Frigg, saka maka Óðins um framhjáhald og svívirðingar. Þetta var of mikið jafnvel fyrir gyðju dúfnahjartans. Hún rétti upp hendurnar í mállausri reiði og kallaði, að ef Baldr hennar hefði lifað, enginn myndi þora að móðga móður fyrir framan son sinn. Loki drukkinn af eigin heift, æpti hann aftur á það, að hann hefði aldrei óttast Baldr og það var hann sem hafði fært dauðann fegursta guði. Tacts viðurkenndi sig blindan fyrir glæpinn. Frigg staldraði við í sorg, þó hjarta hennar hafi verið að segja henni í langan tíma, hver var orsök ógæfunnar. Hún var ekki að hefna sín sjálf, því hún vissi, þessi örlög myndu samt ná til morðingjans.