Þrátt fyrir greinilega ást Víkinga fyrir hernaði, villimennska þeirra stóð sig ekki á neinn hátt, miðað við veruleika þess tíma. Landnám vestureyja Skotlands var líklega friðsælt – það fólst í því að flytja um og koma sér fyrir í nágrenni víkinga og kelta; þó á hinn bóginn sé vitað, að Normannar reki klaustur Applecross og hringinn.
Árásir herskárra sjómanna vöktu athygli restina af Evrópu til Skandinavíu. Þökk sé þeim frábæru eftir fyrstu árásirnar, duglegur floti flæddi víkingur bókstaflega yfir Evrópu: þeir dreifa skelfingu, grabili, þeir myrtu, þeir voru teknir herteknir, þeir settust að lokum niður, með því að tileinka sér eða skipta um sveitarfélög. Þeir hertóku mörg strandsvæði Bretlands, Írland og Frakkland (Normandí norður af þessu landi í 911 r. stofnaði Rollon, czyli Gange-Rolv, höfðingi frá vesturströnd Noregs), þeir lögðu undir sig Sikiley, í Rus lögðu þeir að sögn grunninn að ríkinu í landinu, Mórískur Spánn stóðst þá ekki heldur (Ráðist var á Sevilla í 844 r.) og Miðausturlönd (þeir náðu jafnvel til Bagdad). Keisaraveldi Konstantínópel (nú Istanbúl) Hann hafði upplifað árás þeirra sex sinnum, en aldrei látið undan. Að lokum urðu víkingar málaliðar í þjónustu heilaga rómverska heimsveldisins. Minna er vitað um veru þeirra í Norður-Noregi, þar sem þeir nýttu sér friðsæla veiði- og fiskistofnana.
Víkingaleiðangrar leiddu til hækkunar á lífskjörum þeirra. Fyrir Noreg reyndist það til bóta, vegna þess að landið hafði meira ræktanlegt land til að skipta. Þeir höfðu einnig áhrif á tilkomu nýrrar stéttar kaupmanna og gáfu landinu þræla handtekna erlendis, fært til starfa á landinu. Kerfissuðu, gildir í Vestur-Noregi, tilgreindar bætur fyrir morð. Samkvæmt þessu kerfi var þræll tvöfalt dýrmætari en bóndi, og hið síðara aftur á móti tvöfalt minna en landeigandinn. Landeigandi var metinn að fjórðungi höfðingja og áttunda konungs.
W IX í X w. Norskir bændur fóru yfir Atlantshafið og settust að í Færeyjum, Islandii og Greenlandii. Samkvæmt Íslendingasögum ársins 1001 r. Leifur (lub Leifur) Eiríksson, syn Eirikura Rauóe (Eric rauði), náði strönd Norður-Ameríku og kannaði það, hringja í Vinland, það er „land vínsins”.
Afgerandi orustan barðist um. 900 r. nad Hafrsfjordem, nálægt Stavanger, lauk tímabili borgarastyrjaldarinnar. Eftir bardaga, til 20 þúsundir manna fluttu frá Noregi til Íslands, að komast undan hinum sigursæla konungi Haraldi hárháraða (H&rfagre), synem Svarta-Halvdana jHalvdana Czarnego)! Haraldur hóf að sameina konungsríkið Noreg, sem hingað til samanstendur af nokkrum aðskildum konungsríkjum, bundin samkvæmt reglum sambandsríkisins. W 997 r. Nidaros var stofnað við mynni árinnar Nid (seinna Þrándheim), sem varð fljótlega fyrsta höfuðborg nýja konungsríkisins.
Stjórnartíð Haralds Fairhair var svo óvenjulegt og skemmtilegt tímabil, að það var tekið upp fyrir afkomendur í verkum Heimskringlu, saga norskra konunga, skrifað af hinum íslenska Snorre Sturluson.
Samkvæmt Sturlusyni, kona lagði sitt af mörkum við fyrstu sameiningu Noregs, sem hló að kónginum og neitaði að gefa sig að honum, vegna þess að ríki hans passaði ekki við pínulitla Danmörku. Með stofnun samtaka og gerð viðskiptasamninga gat konungur framlengt stjórn sína allt til Þrándheims í norðri.. Utanríkisstefna hans var álíka kunnátta. Konungur sendi einn af sonum sínum, Hákona, til Englands, að vera alinn upp við hirð Aþelsteins konungs.
Harald, sem átti tíu konur, eignaðist mörg afkvæmi, sem eðlilega leiddi til deilna um arftaka. Vandamálið var leyst af yngsta barninu, Eric, einkasonur Ragnhildar, dætur Danakonungs Eric af Jótlandi. Miskunnarlaus Erik komst til valda eftir að hafa myrt alla lögmæta bræður sína nema Hiikon (sem var örugglega á Englandi), og síðan, ásamt hópi ólöglegra bræðra, byrjaði hann að eyðileggja svo harðgerða norska sambandið. Stjórnartíð hans féll í söguna sem tímabil hugsunarleysis og skammsýni. Hiikon sneri loks frá Englandi sem HSkon den Gode konungur (HSkon Gott) og byrjaði að koma ástandinu í lag. Eryk neyddist til að flýja til Bretlands, þar sem hann sat í hásæti York sem Eric konungur blóðgi.
Orrusta við Stamford Bridge 1066 r., þar sem Harald Stogi (Harðr3da; tönn. hér að neðan er kafli um Noreg miðalda) hann var drepinn af Haraldi Englandskonungi, það er talið vera lok víkingaaldar. Staða víkinga í öðrum löndum veiktist þó verulega aðeins á 13. öld., eftir andlát H3ko-na IV konungs eftir orrustuna við Largs í Skotlandi í 1263 r. Á ári 1261 Grænland, a w 1262 r. Ísland gekk sjálfviljugur að ríki Noregs. Deilan við Skotland var leyst árið 1266 r., þegar Vesturlandseyjar og Mön voru seld Skotum. Tímabil taps norskra landsvæða er hafið.