Miðalda Noregur
Hákon konungur góði, skírður meðan hann var við enska hirðina, hann kom með nýja trú til Noregs. Hann reyndi að kynna það í ríki sínu með hjálp trúboða sem fengnir voru frá Bretlandi, og einnig enskur biskup. Árangur hennar reyndist þó fremur takmarkaður, sérstaklega í Þrándheimi, þar sem þegnarnir voru alveg uppteknir við að drekka og skála fyrir guði Torah, Odyna til Frei (Pór, Óðinn, Freyra). Þó trúboðunum tókst að lokum að skipta út nöfnum guðanna fyrir kaþólska dýrlinga, þeim tókst ekki að uppræta heiðnar venjur blóðfórnar. Eftir ósigur og dauða Hákonar góða, St. 960 r., Kristni í Noregi er horfin sporlaust.
Ný bylgja kristnitöku hófst á valdatíma Olafs Tryggvasonar konungs, það er Ólafur ég., víkinga, sem tók kristni á Englandi og sem „góður víkingur“.” hann kannaðist við, að eina árangursríka leiðin til að umbreyta samlöndum til sannrar trúar verði valdbeiting. Fall Olafs stafaði af væntanlegri konu hans, Siegfried drottning (Sigríður) Sænska. Ólafur ógilti hjónabandssamninginn, vegna þess að Sigrid neitaði að taka kristni. Drottningin giftist heiðnum konungi, Sven Widłbeard frá Danmörku, sá síðasti sigraði Ólaf í sjóbardaga miklu í Eystrasalti (Ólafur dó í því), og tók síðan við stjórn í Noregi.
Ólafur konungur Haraldsson innsiglaði lokasigur kristninnar í Noregi, það er Ólafur II, sem einnig tileinkaði sér kristna trú á Englandi. Ólafur og víkingar hans sameinuðust Ethelred konungi og náðu að bjarga London frá árás Dana undir forystu Sven Forkbeard – þeir stöðvuðu innrásarmennina, eyðileggja London Bridge (þessum atburði er minnst með vinsæla laginu London Bńdge is Falling Down). Ólafur konungur lagði sitt af mörkum til að byggja 995 r. Fyrsta kristna kirkja Hardangers í Mosterhamn á eyjunni Bomlo. Á undirstöðum þessa musteris á 12. öld. steinkirkja var reist. W 1995 r. það fagnaði þúsund ára afmæli kristni í Noregi. Ólafur sá til þess að kirkjan í Noregi yrði sjálfstæð (1024 r.), og náði meira að segja að fella kristindóminn meðal hinna fráleitu íbúa Nidaros (Þrándheimur).
Á meðan Knútur Danakonungur, leitast við að innlima Noreg, w 1028 r. herjaði á landið og neyddi Ólaf konung að flýja. Samt, Ólafur kom aftur eftir andlát ríkisstjórans sem Knut skipaði, þó í 1030 r.( í almennri uppreisn bænda í landi Trandelags, hann andaðist í afgerandi orustunni við Stiklestad. Þetta var píslarvættisdauði kristinna manna, konungur var brátt tekinn í dýrlingatölu. Hin stórfenglega Nidaros dómkirkja í Þrándheimi er í raun minnisvarði til heiðurs Olafi. Fram að siðaskiptum komu pílagrímsferðir alls staðar að úr Evrópu (tönn. reit í Twnde-lag kaflanum). Ólafur kom ekki aðeins í hóp dýrlinganna; umfram allt veitti hann Noregi viðvarandi þjóðernisvitund og stöðu sjálfstæðs ríkis.
Eftir stutta valdatíð og andlát Knúts mikla, Noregs, land þá hálf sjálfstætt, fjórar kynslóðir konunga réðu ríkjum. Einn af þeim, Haraldur III (Haraldur Hardrida, kallaði Haraldur hinn grimmi), fóstbróðir St.. Ólafur, þorði allt til Miðjarðarhafsins. Síðan í 1066 r. hóf hörmulega innrás í England. Hörmulegur, vegna þess að konungur tapaði orrustunni við Stamford Bridge (Athyglisvert, nokkrum mánuðum síðar tókst Vilhjálmi sigrara í Normandí að sigra England á mjög svipaðan hátt). Þrjár borgir voru stofnaðar á þessum tíma: w 1043 r. Harald III stofnaði Ósló, allt í lagi. ári 1070 Ólafur konungur hinn friðsami (0lágt Kyrre) – Bergen og Stavanger.