Średniowieczna Norwegia
Król Hakon Dobry, ochrzczony podczas pobytu na dworze angielskim, przywiózł do Norwegii nową wiarę. Starał się wprowadzić ją w swoim królestwie przy pomocy sprowadzonych z Brytanii misjonarzy, a także angielskiego biskupa. Jego sukces okazał się jednak raczej ograniczony, szczególnie w Trondheim, gdzie poddani byli całkowicie zajęci piciem i wznoszeniem toastów na cześć bogów Tora, Odyna i Frei (Pór, Odinn, Freyra). Chociaż misjonarze zdołali w końcu zastąpić imiona bogów imionami świętych katolickich, nie udało im się wyplenić pogańskich praktyk składania krwawych ofiar. Po pokonaniu i śmierci Hakona Dobrego w 960 r., chrześcijaństwo w Norwegii zniknęło bez śladu.
Nowa fala chrystianizacji rozpoczęła się podczas panowania króla Olafa Tryggvasona, czyli Olafa I, wikinga, który nawrócił się na chrześcijaństwo w Anglii i jako „dobry wiking” uznał, że jedynym skutecznym środkiem nawracania współziomków na prawdziwą wiarę będzie zastosowanie siły. Upadek Olafa spowodowała jego niedoszła żona, królowa Zygfryda (Sigrid) Szwedzka. Olaf unieważnił umowę małżeńską, ponieważ Sigrid odmówiła przejścia na chrześcijaństwo. Królowa poślubiła pogańskiego króla, Swena Widłobrodego z Danii, ten zaś pokonał Olafa w wielkiej bitwie morskiej na Bałtyku (Olaf poniósł w niej śmierć), a następnie przejął rządy w Norwegii.
Ostateczne zwycięstwo chrześcijaństwa w Norwegii przypieczętował król Olaf Haraldsson, czyli Olaf II, który również przyjął wiarę chrześcijańską w Anglii. Olaf i jego wikingowie zjednoczyli się z królem Ethelredem i zdołali ocalić Londyn przez atakiem Duńczyków dowodzonych przez Swena Widłobrodego – powstrzymali najeźdźców, niszcząc most londyński (to wydarzenie upamiętnia popularna piosenka London Bńdge is Falling Down). Król Olaf II przyczynił się do zbudowania w 995 r. pierwszego kościoła chrześcijańskiego Hardanger w Mosterhamn na wyspie Bomlo. Na fundamentach tej świątyni w XII w. zbudowano kościół z kamienia. W 1995 r. obchodzono w nim tysięczną rocznicę chrześcijaństwa w Norwegii. Olaf postarał się o samodzielność Kościoła w Norwegii (1024 r.), a nawet zdołał zakorzenić chrześcijaństwo wśród krnąbrnych mieszkańców Nidaros (Trondheim).
Tymczasem duński król Knut Wielki, dążąc do aneksji Norwegii, w 1028 r. najechał kraj i zmusił króla Olafa do ucieczki. Co prawda, Olaf powrócił po śmierci wyznaczonego przez Knuta gubernatora, jednak w 1030 r.( podczas powszechnego powstania chłopskiego w krainie Trandelag, poniósł śmierć w decydującej bitwie pod Stiklestad. Dla chrześcijan była to śmierć męczeńska, król niebawem został kanonizowany. Wspaniała katedra Nidaros w Trondheim jest w rzeczywistości pomnikiem ku czci Olafa. Do czasów reformacji przybywały do niej pielgrzymki z całej Europy (zob. ramka w rozdziale Twnde-lag). Olaf nie tylko wpisał się w poczet świętych; przede wszystkim zapewnił Norwegii trwałą świadomość narodową oraz status niezależnego królestwa.
Po krótkim panowaniu i śmierci Knuta Wielkiego Norwegią, krajem wówczas na wpół autonomicznym, rządziły cztery pokolenia królów. Jeden z nich, Harald III (Harald Hardrida, zwany Haraldem Srogim), brat przyrodni św. Olafa, zapuszczał się aż w rejony śródziemnomorskie. Następnie w 1066 r. rozpoczął katastrofalny w skutkach najazd na Anglię. Katastrofalny, ponieważ król przegrał bitwę o most Stamford (co ciekawe, kilka miesięcy później Wilhelmowi Zdobywcy z Normandii udało się podbić Anglię w bardzo podobny sposób). W tamtym okresie powstały trzy miasta: w 1043 r. Harald III założył Oslo, a ok. roku 1070 król Olaf Spokojny (0lav Kyrre) – Bergen i Stavanger.