Middeleeuws Noorwegen
Koning Hakon de Goede, gedoopt terwijl hij aan het Engelse hof was, hij bracht een nieuw geloof naar Noorwegen. Hij probeerde het in zijn koninkrijk in te voeren met de hulp van zendelingen die uit Groot-Brittannië waren meegebracht, en ook een Engelse bisschop. Zijn succes bleek echter nogal beperkt te zijn, vooral in Trondheim, waar de onderdanen het volkomen druk hadden met drinken en toasten op de goden van Thora, Odyna tegen Frei (Pór, Odinn, Freyra). Hoewel de missionarissen er uiteindelijk in slaagden de namen van de goden te vervangen door die van katholieke heiligen, ze slaagden er niet in de heidense praktijken van bloedoffers uit te roeien. Na de nederlaag en dood van Hakon de Goede, St. 960 R., Het christendom in Noorwegen is spoorloos verdwenen.
Een nieuwe golf van kerstening begon tijdens het bewind van koning Olaf Tryggvason, dat is Olaf I., Vikingen, die zich in Engeland tot het christendom bekeerde en als een "goede Viking".” hij herkende, dat het enige effectieve middel om landgenoten tot het ware geloof te bekeren het gebruik van geweld zal zijn. De val van Olaf werd veroorzaakt door zijn aanstaande vrouw, Koningin Siegfried (Sigrid) Zweeds. Olaf heeft het huwelijkscontract nietig verklaard, omdat Sigrid weigerde zich tot het christendom te bekeren. De koningin trouwde met een heidense koning, Sven Widłbeard uit Denemarken, de laatste versloeg Olaf in de grote zeeslag in de Oostzee (Olaf stierf erin), en nam toen de regering in Noorwegen over.
De uiteindelijke overwinning van het christendom in Noorwegen werd bezegeld door koning Olaf Haraldsson, dat is Olaf II, die ook het christelijk geloof in Engeland hebben aangenomen. Olaf en zijn Vikingen verenigden zich met koning Ethelred en slaagden erin Londen te redden van de aanval van de Denen onder leiding van Sven Forkbeard – ze hielden de indringers tegen, het vernietigen van de London Bridge (deze gebeurtenis wordt herdacht door het populaire lied London Bńdge is Falling Down). Koning Olaf II heeft bijgedragen aan de bouw van 995 R. Hardanger's eerste christelijke kerk in Mosterhamn op het eiland Bomlo. Op de fundamenten van deze tempel in de 12e eeuw. er werd een stenen kerk gebouwd. W. 1995 R. het vierde de duizendste verjaardag van het christendom in Noorwegen. Olaf zorgde ervoor dat de kerk in Noorwegen onafhankelijk werd (1024 R.), en slaagde er zelfs in het christendom in te bedden onder de eigenzinnige mensen van Nidaros (Trondheim).
Ondertussen koning Knut de Grote van Denemarken, streven om Noorwegen te annexeren, met wie 1028 R. viel het land binnen en dwong koning Olaf te vluchten. Hoewel, Olaf keerde terug na het overlijden van de door Knut aangestelde gouverneur, echter in 1030 R.( tijdens de algemene boerenopstand in het land Trandelag, hij stierf in de beslissende slag om Stiklestad. Voor christenen was het de marteldood, de koning werd spoedig heilig verklaard. De magnifieke Nidaros-kathedraal in Trondheim is eigenlijk een monument ter ere van Olaf. Tot de Reformatie kwamen er pelgrimstochten uit heel Europa naar toe (tand. box in het hoofdstuk Twnde-lag). Olaf ging niet alleen de groep heiligen binnen; bovenal bezorgde hij Noorwegen een blijvend nationaal bewustzijn en de status van een onafhankelijk koninkrijk.
Na het korte bewind en de dood van Knut de Grote, Noorwegen, een land dan semi-autonoom, vier generaties koningen regeerden. Een van hen, Harald III (Harald Hardrida, riep Harald the Fierce), stiefbroer van St.. Olaf, waagde zich tot aan de Middellandse Zee. Dan in 1066 R. begon een rampzalige invasie van Engeland. Rampzalig, omdat de koning de slag om Stamford Bridge verloor (Interessant, een paar maanden later slaagde Willem de Veroveraar van Normandië erin om Engeland op een vergelijkbare manier te veroveren). Er werden toen drie steden opgericht: met wie 1043 R. Harald III richtte Oslo op, een ok. jaar 1070 Koning Olaf de Vreedzame (0lage Kyrre) – Bergen en Stavanger.