Arkitektúr
Vegna mikilla skógarauðlinda í Noregi, timbur hefur lengi verið helsta byggingarefnið í landinu. Vegna þess að viðarnotkun krefst minni vinnu (og það er ódýrara) en að skera út, meðferð og uppsetning steinveggja, bændur, bændur og sjómenn setja þá niður notalega, lítill, timburhús. Á meðan sýndu þeir ríkari auð sinn, reisa stórkostlegt, en köld og drjúg steinhús. Í norðurhjara, hvar og steinn, og viðinn er frekar ábótavant, Sarnar voru að byggja torfkofa, sem var í gnægð og veitir frábæra vörn gegn kulda.
Flestir stórir trúarlegir hlutir, sem voru byggðir úr steini, sýnir engilsaxneska áhrifa; athyglisverðar undantekningar eru dómkirkjan í Nidaros (miðalda nafn Þrándheims) í gotneskum stíl og rómönsku dómkirkjunni í Stafangri. Það er ekkert skrýtið við þetta, miðað við, að kristni kom til Noregs frá Englandi. En kirkjur frá lokum víkingaaldar og snemma miðalda voru byggðar úr skreyttum viði. Til, sem hafa varðveist til þessa dags, hafa tekið fjölmörgum breytingum. Einstök stavkyrke er meðal elstu kertaljósabygginga sem eftir lifa. Nafn þeirra kemur frá lóðréttu burðarsúlunum sem notuð voru í smíðinni. Stafkirkjur eru aðgreindar með flóknum útskornum myndefni, boli toppaðir með drekum, líkist bogum klassískra víkingabáta, og óneitanlega fallegt, líkist austurlensku, lögun. MEÐ 500 – 600 musteri aðeins u.þ.b.. 20 varðveitt í upprunalegu ástandi, og í restinni hafa aðeins sumir frumhlutar komist af.
Eftir pestarfaraldurinn um miðja fjórtándu öld, landið fór í hendur Danmerkur (1380 r.). Í næstum fjórar aldir endurspeglaði arkitektúrinn hefðir evrópskrar endurreisnar og barokks, sem stjórnaði Danmörku og Þýskalandi á þessum tíma. Þessar þróun héldu lífi jafnvel eftir að sambandið við Danmörk var leyst upp (1814 r.). Eftir eldinn í aðallega viðarborginni Osló (1624 r.) ákvað konungur IV, það til að draga úr eldhættu í framtíðinni, öll borgin verður endurbyggð í múrstein, og göturnar verða breiðar. W XIX w. það var þörf á að reisa stærri opinberar byggingar í höfuðborginni. Þetta féll saman við tilkomu nýs byggingarstíls í Evrópu – Stórveldi – sem bætti prýði við konungshöllina í Osló, Háskólinn, kauphöllina, Norski bankinn, Christiania leikhúsið og aðrar opinberar byggingar.
Meira og minna um miðja nítjándu öld. Norskir arkitektar fóru að ferðast reglulega til Ítalíu í leit að innblæstri. Á leiðinni uppgötvuðu þeir "piparkökuhúsið"” tré arkitektúr, einkennandi fyrir Alpasvæðið. Félagið var sjálfsagt: hægt væri að beita þessum stíl í tréríku Noregi. Þess vegna var norðurlandið fullt af heilsulindarhótelum úr tré, skreytt með norskum myndefnum, sem að lokum varð frægur sem dæmi um norska „drekastíl“.”. Margar byggingar lifðu ekki tímans tönn og brunnu, sumar antík þó, Hótel sem haldið er við í þessum stíl hafa verið varðveitt um allt land til þessa dags.
Í byrjun 20. aldar. arkitektinn Henrik Buli kynnti fugendstil í Noregi (þýska ígildi Art Nouveau eða Art Nouveau). Byggingar fjármálaráðuneytisins eru dæmi um notkun þessa stíl, Þjóðleikhús og sögusafn í Ósló, og leiguhús í borginni Alesund, alveg endurbyggð eftir eldinn í 1904 r., sem rústaði allri borginni.
Eftir eyðilegginguna 11 Í síðari heimsstyrjöldinni stóð Noregur frammi fyrir því að endurreisa bæi og byggðir í norðurhluta landsins. Undir áhrifum ráðandi norska Verkamannaflokksins tók norskur arkitektúr við, sem dregur best saman slagorð samtímans: „þak yfir höfuðið”. Stíllinn vísaði til þeirra sem streyma frá Sovétríkjunum, boðunarskoðanir svo vel þekktar fyrir okkur, að íbúðirnar eigi að vera virkar, en þeir eru eins fyrir alla og skera sig ekki úr fjöldanum. Hagnýtar íbúðarblokkir og óáhugaverðar verslunar- og opinberar byggingar fóru að koma fram víða um land. Ákveðnar borgir, eins og Mo i Rana og Honningsv3g, það vantar sjarma. Sem betur fer á árunum 80. með velmegun hefur póstmódernismi birst og flestar nýju byggingarnar eru upprunalegar.