Loki býr nú í Ásgarði. Guðirnir voru ánægðir með að búa með honum, því hann var fús til að leika og grínast. En hann var stundum að ganga of langt í illindum…..
Einu sinni var veisla, sem Asas lofuðu fegurð gyðjunnar Siv á, gullhærður félagi Þórs, hann hafði laumast inn í herbergi hennar á nóttunni og stolið hári hennar. Um morguninn hristist allur Asgarður af reiði, og Loki hló leynt, þykjast saklaus. Þór féll í bræði. Ofbeldisfullt eins og alltaf, öskraði hann með hræðilegri rödd, að leita að sökudólgnum. Málið birtist fljótlega. Loki, hafa lent í höndum Þórs, hann játaði fljótt sök og lofaði að skila hárið á Syw enn fallegra.
Djúpt, dvergurinn Iwaldi bjó við rætur fjallanna. Hann og synir hans bjuggu til kraftaverka í töfrum smiðju hans, þar sem hægt væri að leita að jöfnum mönnum lengi í heiminum. Það var frá honum sem Loki pantaði nýtt hár fyrir Syw. Dvergarnir bjuggu til þá úr þynnsta gullna þræðinum og gáfu þeim svo töfrandi eign, sem einu sinni átti við um líkamann héldu þeir áfram að vaxa upp á eigin spýtur. Til að sætta reiða guði fékk Loki, að synir Ivaldis byggðu líka Skidbladnir fyrir gyðjuna Freya. Það gat hýst alla guði, og á sama tíma er hægt að brjóta það saman og geyma í poka. Einu sinni sett á stefnu, hann komst alltaf þangað. Fyrir Óðinn bjuggu dvergarnir til töfra spjót sem kallast Gungnir, sem kastað, alltaf högg á miðið, valdandi yfirvofandi dauða. Aesir fyrirgefnar dásamlegum gjöfum, þeir fyrirgáfu Loka skaðræði hans. Nú gekk hann um og hrósaði sér, að enginn í heiminum er fær um að búa til dýrari og dásamlegri hluti en þessa, það sem hann gaf guðunum. Að heyra þetta hrósa sér, Braut dverginn fór að veðja við hann, að Syndr bróðir hans myndi gera hlutina enn fullkomnari. Goðin voru kölluð til vitnis, og verðið átti að vera höfuð taparans. Þegar álverið stöðvaðist, Loki varð svolítið hræddur, því Syndr var frægur fyrir fordæmalausa kunnáttu sína í málmsmíði og skartgripagerð. Hann bjó til ruslalampana í neðanjarðarhöll sinni, logandi með eilífum ljóma úr gulli og bergkristöllum.