Nú fóru þeir að bora harða kvarða Huitbiergs með Rate boranum, þar sem dómstóll Suttungu stóð. Hér, í djúpri dýflissu skorið í gegnheilt berg, var fegurð Gunnlóðar að gæta hunangs ljóðsins.
Í gegnum gat sem borað var með borvél kom Óðinn inn í leyniklefann og breyttist í snáka. Þar tók hann strax á sig mynd af ungum risa. Gunnlod var þreyttur á því að vera einn, og þessi ungi maður talaði svo fallega við fegurð hennar og ást……
Óðinn var þrjár nætur hjá Gunnlóði, án þess að fara úr rúminu, hann sór ást og tók eið á hringnum, að hann myndi giftast henni, og hún gaf honum ást sína. Þegar fjórði dagurinn kom, hann fékk að smakka kraftaverkadrykkinn þrisvar sinnum. Óðinn notaði allan kraft sinn og í fyrsta sopanum tæmdi hann Odhrorir katlin já, að ekki væri dropi eftir í því. Gunnlod undraðist styrk mannsins við drykkju. Annað sorpið og Bodn-skipið var þegar tómt. Wnet og Son voru tæmd. Búinn að gleypa hunangið, Óðinn breyttist í örn og flýði undan hirð Suttungu, skilur Gunnlóð eftir í tárum. Stelpan skildi, að ungi maðurinn ætli ekki að standa við loforð sitt og brjóta heit sín.
sutting, sjá dóttur mína í örvæntingu og tómum skipum, umbreyttist strax í risa örn og lagði af stað í leitina. Það var erfitt fyrir drukkinn Óðinn að komast undan. Að létta mér, svo hann gaf eitthvað af hunanginu sem þvag.
Nú slapp Óðinn auðveldlega frá risanum og féll í Asgard eins og stormur. Þar hellti hann hunangi í rétti sem voru tilbúnir í þessum tilgangi í langan tíma. Suttung þurfti að snúa við, því vissur dauði beið hans í Ásgarði. Guð gaf síðan guðunum hreina hunangið og fólk búinn hinum sanna ljóðanda.
Daginn eftir komu ættingjar Gunnloda að Asgard hliðinu til að kvarta yfir Bolwerk fyrir að brjóta brúðkaup sitt.. Þeir kröfðust lausnar hans. Óðinn laug að fim og þeir gengu í burtu með ekkert. Nokkru síðar eignaðist Gunnlod son. Það var Bragi, guð ljóðsins og mesti skorpan. Óðinn hefur verið þjakaður af iðrun í langan tíma, að hann gerði svo óverulega við hinn fallega og góða Gunnlod. Að lokum samdi hann lag um það og sem hæsti söng hann það fyrir menn og guði. Heimurinn hefur nú þekkt gleði sannrar ljóðlistar og eilífa visku hennar, en á sama tíma átti sér stað fyrsta óheilindin og upp frá því var enginn eiður viss.