Hyndla söng nú um upphaf heimsins og endalok hans, um kynþátt guða og endalok þeirra. Baldr var drepinn og hefnt, Stórkostlegu börn Loka áttu í erfiðleikum í fangelsum sínum. Eldur sprettur upp í himininn, jörðin sekkur í djúpið. Þráður örlaga guðanna er klipptur. Annað kemur, Ónefnd og sólin tekur á móti nýja heiminum.
Spákonan þagði, að enda lag hans. En Freya var ekki nóg. Hún krafðist meira, að tröllkonan myndi þjóna Ottari minningardrykk, svo að hann gleymi því ekki, það sem hann heyrði. Hyndla var mjög reið, heyra þessar nýju kröfur, og vildi ekki gefa drykk. Aðeins, þegar Freyja hótaði, að þeir myndu brenna hana í töfrandi eldi, undirgefinn. Hins vegar bjó hún til bragð. Hún færði Ottari yndislegan bjór bruggaðan með töfrajurtum, en áður eitraði hún þá fyrir töfrabrögðum. Gyðjan sá hins vegar hugmyndina um tröllkonuna og með guðdómlegum krafti óvirkan hinn vonda álög. Og hún kallaði til alla guði, til að aðstoða Ottar í frekari viðleitni sinni. Það gerðist og það gerðist. Ottar vann deiluna við Antantyr og varð fljótt virtur maður. Hann yfirgaf aðgerðaleysi og eins og sæmir verðugum afkomanda forfeðra sinna, hann hélt áfram á vegi dýrðar og bardaga. Hugrekki hans varð spakmæli. Hann var svo grimmur í bardögum, að fólk kallaði hann Mad Ottar. Og þegar hann féll loks í bardaga, hann sat við hlið annarra hetja í Valhalla, og nafn hans lifir að eilífu í laginu.