Þar bjó jötunn í Jotunheim, sem var kallaður Þrym. Hann hafði mikinn dómstól og marga þjóna, og sjálfur gat hann ekki talið gull og skart. Mikil nautahjörð var á beit nálægt bústað hans, og það vantaði aldrei bjór eða mat á borðið hans. Hann skorti aðeins félaga, sem hann gat deilt með auð sínum og hitað hann með líkama sínum á löngum veturnóttum. Hann hafði lengi verið að leita í heimi Thrym eftir réttum leik, en engin ambáttin, sem hann kynntist, virtist verðugt þessu sambandi. Það ætti að bæta við, að Þrym, hversu auðugur hann var, svo mikil var sjálfsást hans og mikil skoðun á sjálfum sér. Að lokum, eftir mikla hugleiðslu hvatti stolt hans hann, að aðeins einn og einn sé verðugur að verða kona hans. Það átti að vera Freyja - ástargyðjan. Jafnvel þó að hann sé sjálfhverfur, risinn hugsaði ekki, að hún myndi af fúsum og frjálsum vilja samþykkja að verða maki hans. Svo hann bjó til slælegt bragð.
Einu sinni vaknaði Þór við slæmt skap. Því að hann dreymdi, að einhver stal Mjollni af honum um nóttina. Hver hryllingur hans var, þegar í ljós kom, að örugglega var hamarinn horfinn. Með hárið á sér og skeggið skottaði hann um Asgarð, öskrandi, eins og morgunsveifla. Öll guðaborgin í undirstöðum þeirra hristist, og það virtist fólki, að þessi himinn er að detta á höfuð þeirra. Hann leit í hverja litla rifu, spurði hann alla, en hann fann engan hamar. Vopnið sem er áhrifaríkast gegn risunum er horfið, eins og jörðin hefði hrunið undir henni.
Þór hugsaði lengi, sem gæti hafa stolið hamrinum. Hann grunaði í fyrstu, að það var Loki sem faldi hann vegna þess. Oftar en einu sinni hefur hann leikið svona brellur. Svo hann náði honum, og hafa séð það, að hann væri ekki sökudólgurinn, bað um hjálp. Loki lofaði að finna Mjöllni, ef Freyja samþykkir að lána honum yndislega skikkjuna sína ofnaða úr fálkafjöðrum. Gyðjan féllst á það og Loki, klæddur töfraskikkju, flaug út í loftið, brottför austur.