Sami
Gömlu samísku hefðirnar einkenndust aðallega af nánu og virðingarlegu sambandi við náttúruna og guðlegar erkitýpur hennar. Á stöðum með sérstakt vald, sérstaklega á áberandi bergmyndunum fórnaði fólk guði sínum og forfeðrum, biðja um gleðilega veiði og velgengni í öðrum viðleitni. Sjallar tóku á yfirnáttúrulegum inngripum og lækningu, sem með hjálp trommur og smárra manna í leit að svörum lögðu upp í ferð út fyrir eigin líkama, reika til endimarka jarðarinnar. Athyglisvert, eins og hjá næstum öllum frumstæðum þjóðum á norðurhveli jarðar, bera – sterkasta dýrið sem býr hér – hann var álitinn heilagur vera.
Að syngja joikið var ákaflega mikilvægur þáttur í trúarhefðinni (joikinn), það er „lög sléttunnar”. Hver einstaklingur hafði sína laglínu eða lag, ekki eins mikið og endurspeglar persónuleika hans eða reynslu, en inniheldur andlega veru. Slík persónuleg þula var svo öflug og svo mikilvæg, að frumkristnir trúboðar töldu það synd og ógn við trúboðsstarfið.
Þó að flestir samar nú á tímum játi kristni, nýlega hefur verið aftur snúið að nokkrum þáttum gömlu trúarbragðanna.