Í fyrstu vissi hann það ekki, hvar á að leita að hamrinum, en brátt mundi hann, eins og ákveðinn risi hrósaði sér, að hann hafi fundið leið, eftir Asowie, hvenær sem það vill, þeir gáfu honum allt, það sem hann krefst. Hann hélt strax til Jotunheims. Er kominn þangað, hann lagði frá sér frábæra skikkjuna og fór beint heim til Thrym. Hann fann gestgjafann, sitja á hnakknum og setja gullkraga á veiðihundana sína. Hann kvaddi Þrym með kurteisu orði, og þessi tók á móti honum, eins og væntanlegur gestur. Samtalið entist ekki lengi, þegar jötunn játaði, að það var hann sem stal hamri Þórs og faldi hann svo varlega, að enginn finni hann. Ássinn á hamrinum batnar ekki, ef þeir fallast ekki á skilmálana, hvað Þrym myndi setja upp.
Loki breyttist aftur í fjaðraklæðnaðinn og lagði leið sína til Ásgarðs. Kominn á vettvang, hann lokaði sig inni í hólfinu með Þór og sagði honum í laumi, það sem hann komst að í Jotunheim. Þór varð forvitinn, þegar hann heyrði, að Mjollnir sé í höndum Thrym. Hann vissi, að það væri erfitt að koma honum þaðan. En Loki var vongóður. Því að Thrym spurði ekki, samkvæmt honum, of óhóflegt verð. Hann bað aðeins um hönd Freya, og hann hafði lofað að afhenda henni hamarinn í brúðkaupsgjöf. Hugsaði Loki, að ríkur og myndarlegur risi muni ekki virðast of viðbjóðslegur fyrir fallega dömu. Enda líkaði henni hverful ástarsambönd, og yfirvofandi upplausn Þórs, með hamar í hendi, mun reikna út leið.
Þeir hljópu strax til Freya, án þess að biðja um leyfi, þeir sögðu henni að klæða sig í brúðkaupsbúninginn og fara í höfuðstöðvar Thrym vegna trúlofunarinnar. En gyðja, óvænt fyrir þá báða varð hún reið og skipaði að fara í burtu með slíkar hugmyndir. Hún öskraði svo hræðilega á sama tíma, að Asgarður allur hristist í undirstöðum sínum. Hræddur og vanlíðaður, þeir flúðu eins fljótt og auðið var, án þess að vita, hvað á að gera næst.