Loki, í fyrstu hræddur við verk hans, hann faldi sig fullan af ótta, að sannleikurinn mun koma í ljós og guðirnir vita hver hönd það var dregið og gaf Hod eldflaug dauðans. Seinna, þegar það virtist, að hinn sorgmæddi Asowie, þeir vita ekki af glæpunum, hvað hann hafði gert og þeir gleymdu honum, æ meira þrjóska og reiði fór að vaxa í honum. Hann gat ekki komist yfir það, það þrátt fyrir tapið, sem heimurinn þjáðist með andláti Baldrs, andlit hans hefur ekki breyst. Vorið er komið, færa með sér nýtt líf og von. Frá Midgard kom rödd nýfæddra barna og hlátur foreldra þeirra. Ísinn í Jotunheim var að klikka, óeirðandi lindarvatn skolaði landi illskunnar vetrar. Heimurinn var að lifna við, geislandi af fullum ljóma. Tónlist og söngur ómuðu í Asgarði. Goðin hristu sig af sorg og minntust orða vonar, að Óðinn sagði við son sinn.
Einu sinni, eins og tíðkaðist áður, goðin hittust í veislu Agirs. Æsir héldu hátíð í glæsilegum sal neðansjávarréttarins, að smakka bruggaðan bjór og hunang. Óðinn tók áberandi stað, með Frigg vinstra megin. Syw sat við hliðina á því. Þór var ekki með henni, því hann var bara að spila fyrir austan, í Jotunheim - landi risa. Bragi og Iddun komu líka, og Týrus fylgdi þeim. Njord, ásamt Skadi og Frey og Freya, sátu yst í herberginu fyllt til barms með öðrum gestum Agirs.. Loksins mætti Loki.
Agir bjó til veislu, sem hefur ekki enn verið. Borðin sveigðust undir þunga alls kyns rétta sem þekkjast í öllum heimum. Frá töfrum, Bjór og hunangi hellt í breiðan straum af sjálffyllandi gullkönnum, -beint út í horn. Ljómi sem stafar af gullnu lampunum hellti gleði og friði í hjörtu.
Tveir þjónar Agirs, Fima-feng og Eldir, þjónuðu guðunum við borðið. Aesir höfðu ekki hrós fyrir handlagni þeirra, sem þjónarnir framreiddu fínustu rétti með og helltu drykkjum með. Eins og, eftir því sem fleiri og fleiri bollum var hellt út, Loki dimmdi. Hann þoldi ekki að sjá Aces kátan, og löngum hulið hatrið flæddi hjarta hans með svörtu bylgju. Þá, heyra kór lof, sem þjónar Agirs voru látnir fara í, hann spratt af bekknum og myrti Fimafeng í stjórnlausri reiði. Mikið öskur hljómaði í salnum. Æsirnir tóku vopn sín, en Loki var verndaður af heilögum friði sem var tryggður fyrir veislunni og fyrri bræðralaginu. Svo þeir gripu morðingjann og keyrðu hann eins og hundur frá vellinum, þá settust þeir að veislu aftur.