Frá afgangi, það sem þeir eiga eftir, búið til af dvergaguðunum. Og í þessu var sköpunarverkinu lokið. Fólk, samkvæmt Eddy, þeir birtust af sjálfsdáðum. Guðunum fannst þeir liggja vitlausir og gáfu þeim einkenni meðvitaðs lífs.
„(…………………………………)
Þeir fundu Asku og Emblu liggjandi í fjörunni án styrks, örlög svipt”.
(Völuspa 11)
„Þeir buðu sig ekki ennþá, þá vantaði anda Rumieńce í andlit þeirra, líta ferskur út;
Óðinn veitti þeim andardrátt, Honir gaf þeim andann,
Lodur lítur út og roðnar”.
(Völuspa 18)
Síðan byggðu afkomendur Asku og Embli Miðgarð, sem varð að mannheimum. Þekktustu goðafræði, uppruni heimsins tengist viðurlögum tilfinningu mannlegrar tilvistar. Í þessu tilfelli er mögulegt að sýna einfalt samband sem á sér stað milli jarðarheimsins, mannlegt og guðdómlegt. Jörðin er búin til sem staður og undirstaða mannlegrar tilveru. Svo kemur maðurinn upp, skapa guð með eingöngu nærveru sinni. Hinn guðlegi verndar hins vegar eigin tilvist og aðgerð í verndaraðgerð.
Þetta mynstur birtist ekki svo skýrt í skandinavískri goðafræði. Fyrir lesanda sem alinn er upp í hring kristinnar hefðar er það eðlilegt, að maðurinn er síðasti tímaröðin í sögu sköpunar heimsins sem fullkomnasta guðlega sköpun. Á hinn bóginn, í skandinavísku útgáfunni, birtist mannveran nánast fyrir tilviljun og sköpun hennar tengist ekki vilja guðdómsins.. Það ætti einnig að leggja áherslu á það, það með Völuspa virðist fylgja, að Miðgarður átti að vera gerður fyrir guði, eins og vitnað er í verslunum sem lýsa gullöldinni:
„Asíubúar hafa hist á Idawell sviði
Og þar fóru þeir að byggja musteri og stórhýsi.
Þeir sparuðu enga fyrirhöfn, þeir smíðuðu töng og töng fljótt, verkfæri sem þeir voru að smíða”.
(Völuspa 7)
„Þeir voru ánægðir að spila teninga á túninu;
Allt var úr hreinu gulli hjá þeim,
Þar til tröllkonurnar þrjár komu
Risastórt, hræðilegt úr sæti risanna”.
(Völuspa 8)