Baldr fór og skugginn af trega féll á aðsetur guðanna. Ekkert gæti létt sorginni að missa hana, sem Aesir elskuðu mest. Tíminn virtist vera að fyllast, og ragnarokinn virtist nær en nokkru sinni fyrr. Heimurinn fraus í örvæntingu og beið eftir dómsdeginum…
Frigg einn hefur ekki gefið upp vonina. Hún vissi það, að ef einhver finnst, sem þorir að koma inn í bústað Hel og öðlast náð hennar, Baldr mun geta snúið aftur til jarðar. Hermod bauð sig fram í verkefni, boðberi guðanna. Óðinn gaf honum brynju og skelfihjálm fyrir ferðina, til að vernda hann og fæla frá myrkri helvíti. Níu daga og nætur reið sonur Óðins veginn, sem aðeins hinir látnu flakka, þar til hann stóð við ána Giallar, sem brúnni var hent yfir, skín í eilífu myrkri með sinn gullna ljóma. Hér rakst hann á Modgudr, forráðamaður Helishliðsins. Þrátt fyrir ógnvekjandi form hennar, Hermod klifraði upp brúna, og þessi hneigði sig undir honum, því sorgin var svo þung, borinn af sendiboði guðanna. Hann kom óttalaus inn í land dauðans, verndaður af töfra Aesir og alvarleika verkefnis síns. Hún þekkti Modgudr strax, hver er, því þar, þar sem hinir látnu búa eru engin leyndarmál, og leiddi hann til hirðar Hel.
Þar sá hann Hermod Baldr sitja á áberandi stað við borð dauðagyðjunnar. Hann eyddi einni nótt í höfuðstöðvum hennar, að njóta þess að horfinn bróðir sést. Daginn eftir fór Hel að spyrja, að hún myndi samþykkja að gefa Baldri heiminum. Gyðjan samþykkti það þó með einu skilyrði: allt lifandi og dautt á jörðinni var að greiða henni táruflausn í staðinn.