Świat mityczny a człowiek
Oś centralną mitycznego świata opisanego w Eddzie wyznaczał jesion Yggdrasill.
„Wiem gdzie jesion stoi, Yggdrasill się zowie,
Lśniącą wilgocią pień jego zroszony,
Z niego idzie rosa, co w dolinach spada,
Koło Urd studni wciąż zielony stoi”.
(Vóluspa 19)
Drzewo kosmiczne jest częstym elementem kosmogonii różnych ludów. Będąc punktem centralnym, jest kulminacją tego, co święte. Na nim to opiera się kosmos i ono stanowi o podziale wszechświata, wyznaczając jego główną oś. Będąc fundamentem struktury „boskiego ładu”, zapewnia mu stabilność, stając się jednocześnie Drzewem Życia. Gdy ono umrze, musi również umrzeć świat. W Eddzie zależność ta jest silnie podkreślona.
„ Więcej leży wężów pod jesionem Yggdrasill
niżeli głupcy wiedzą:
Goin i Moin synami są Graftwitnira,
Grabak i Swafnir będą wciąż —jak myślę —
Drzewa gałązki ogryzać”.
(Grimtiismal 34)
„Jesion Yggdrasill cierpi więcej Niżeli lud przypuszcza:
Jeleń szczypie w górze, pień próchnieje,
Nidhóg korzeń niszczy”.
(Grimtiismal 35)
Węże i jelenie niszczące święte drzewo symbolizują stałe zagrożenie i niepewność bytu. Gdyby nie woda życia czerpana ze źródła Urd, odżywiająca święty jesion, świat uległby zagładzie. Yggdrasill rośnie jednak nadal dzięki służbie strażniczek losu — Nom, które codziennie go podlewają. Na nim to, według słów Wieszczki, opierało się dziewięć światów składających się na skandynawski makrokosmos.
„(……………………….)
I pomnę dziewięć światów i dziewięć Świętego drzewa korzeni w głąb ziemi”.
(Vdluspa 2)
Należały do nich Asgard — miejsce, gdzie mieściły się siedziby Asów, Wanaheim – siedziba Wanów, Alfheim — siedziba Alfów, Muspell — kraina ognia, Jótunheim — lodowa kraina olbrzymów, Niflhel — kraina zmarłych oraz nie wymienione z nazwy władztwo karłów, kraina lodów najdalszej północy i wreszcie Midgard — świat ludzi.