Era Wikingów

Za początek Ery Wikingów uznaje się zrabowanie klasztoru w Północno-Wschodniej Anglii, 8 stycznia 793 roku. Przez następne 250 lat Wikingowie Skandynawscy stawiali żagle na częste wyprawy handlowe i łupieckie. Przeznaczeniem początkowych wypraw były wyspy Brytyjskie, ale wkrótce, po kilku sukcesach, obrane zostały nowe cele – miasta oraz wsie na wybrzeżach Francji, Hiszpanii, a nawet Włoch. Równocześnie, kierując swoją uwagę na Wschód, pozostałe wyprawy łupiły i zdobywały tereny obecnej Rosji oraz krajów słowiańskich, docierając do tak odległych obszarów jak Morze Kaspijskie. Kolejna grupa zdobywców skupiła się na obszarach północno – zachodnich, odkrywając Grenlandię i kolonizując Islandię. Niektóre z tych grup zapuściły się tak daleko, że były w stanie zbudować tymczasowe kolonie w północno-wschodniej części Ameryki Północnej, ponad 400 lat przed jej odkryciem przez Kolumba.

Wikingowie z terenów Norwegii, podobnie jak z innych rejonów, przybyli głównie z obszarów o małej ilości ziemi pod kolonizację, głównie z południa i zachodu kraju. W tym okresie, regiony wcześniej niezamieszkałe, głównie na południowym-wschodzie oraz północy Norwegii, zaczęły wypełniać się kolonistami, zajmującymi się głównie uprawą ziemi i hodowlą zwierząt.

Wpływ Wikingów na historię europy doprowadził do zakłócenia ekonomicznego, zwłaszcza w Anglii i Północno-Zachodniej Francji oraz częściowo do upadku epoki Karolińskiej. Kolejnym skutkiem oddziaływań Wikingów, było stworzenie Normandii przez kolonistów osiadłych w północno-zachodniej Francji. Normanowie, potomkowie Wikingów, odegrali ogromną role w ekspansji militarnej Europy w XII i XIII wieku, zdobywając Anglie i południowe Włochy oraz wnieśli spory wkład w Krucjaty niemalże podbijając Imperium Bizantyjskie.

Chrzest Wikingów w XXI wieku spowodował znaczne ograniczenie wypraw łupieckich, a w rezultacie scalił większą część społeczeństwa z cywilizacją Zachodniej Europy, pozostawiając po wojownikach fascynującą literaturę – sagi, mity oraz poezję.