Dziki jest kraj Widi, w którym Widar, syn Odina mieszka. Wśród gęstych krzewów i wysokich traw stoi jego dom. Opuści go, by w dniu ostatniej bitwy pomścić ojca.
Trzydzieści pięć jest rzek, które świat opływają. Wszystkie są głębokie i zasobne w życiodajne wody. Biorą one początek ze studni Hwergelmir, która znajduje się w najgłębszym podziemiu. Kropie kapiące z rogów jelenia Eikthyrnia, stojącego w Walhalli, napełniają studnię tak, że nigdy nie wysycha.
Gjoll i Leipt zwą się dwie, co wśród ludzi płyną. Obie w Niflhelu kończą swój bieg. Trzy rzeki wyznaczają granicę Jotunheimu — krainy olbrzymów: Kornt, Ormt i Kerlauga. Przez nie co dzień musi przechodzić Thor, gdy idzie walczyć z Thursami.
Asgard łączy z ziemią most Bilrost (Tęcza). Po nim wjeżdżają do siedziby bogów polegli w walce bohaterowie. Na jego straży stoi jasny bóg Heimdall.
Najstraszniejszą i najgłębszą krainą jest Niflhel, gdzie włada upiorna bogini Hel. Ona to strzeże spokoju tych, co umarli i nie zostali wybrani. Eljudnir zowie się jej dwór. Wielki jest i ponury, broniony potężnymi kratami i kamiennymi murami. Wewnątrz stoi zastawiony stół Hungr (głód), a na nim leży nóż Sultr (łaknienie). Po obejściu krzątają się sługa i służąca Ganglate (leniuch) i Ganglot (opóźnienie). Hel, półtrup-półkobieta, przyodziana w suknię Mdłość leży na łożu Kor (letarg) zasłoniętym zasłoną. Kto raz zawita do jej królestwa, ten już nie znajdzie drogi powrotnej. Bogini wyprowadza zmarłych z grobów i jest ich przewodniczką na drodze śmierci. Chroni ich przed okropieństwami tej drogi i czyhającymi na umarłych niebezpieczeństwami.
Niektórzy wymykają się bogini i, żyjąc nadal w grobie, nawiedzają świat pod postacią upiorów. Tych pali się lub zabija ponownie. Żeglarzy, którzy utonęli w morzu, bierze pod swoją opiekę Agir. W głębinach, w siedzibie Agira pędzą wesoły żywot w otoczeniu jego dziewięciu córek i małżonki Ran.