Flora
Florę norweską tworzy roślinność typowa dla klimatu umiarkowanego. Należy do niej ok. 250 gatunków roślin kwitnących. Na wyżynach i w północnych rejonach dominują roślinny górskie i polarne. Pospolicie spotykane dębiki, duże białe kwiaty z ośmioma płatkami, rosną na glebie wapiennej. Do pięknych górskich gatunków należą także wysoki szczaw górski, o bogatej zawartości witaminy C; jaskier lodowcowy; różne skalnice (całoroczne, mszyste, purpurowe, stożkowate i gwiazdowate); górski mlecz, wyka, płożąca się azalia, goryczka górska, niezapominajki, dzwonek wąsaty, zawilec leśny, płesznik górski i aster górski. Wrzosy rosną głównie na niżej położonych terenach, w okolicach nadmorskich. Więcej informacji zawiera książka po angielsku Mountain Flowers, którą można kupić w DNT (68 nkr), oraz pozycja w języku norweskim, Norsk Fargeflora Finna Winschmanna, wydana przez NKS Forlaget.
Żyzne obszary na niższej wysokości porośnięte są lasami mieszanymi, na które obok drzew iglastych składają się jesiony, wiązy, lipy, dęby, buki, norweskie klony i olchy. Drzewa owocowe, jak jabłonie i śliwy, rosną w osłoniętym, nadmorskim rejonie, szczególnie wokół Hardangerfjordu. W lasach górzystych rejonów zachodniej Norwegii, na wysokościach do 900 – 1200 m dominują drzewa iglaste i brzozy. Wyspy przybrzeżne są mniej zalesione niż w północnej Norwegii (tj. w okręgu Troms i w południowym Finnmarku), a dolna granica lasów może przebiegać na bardzo niskim poziomie: 200 – 300 m.
W lasach porastających obrzeża wielkich płaskowyżów oraz w południowej Norwegii występuje sosna zwyczajna, norweski świerk, osika, brzoza srebrna, leszczyna, olcha czarna, jesion górski, a w wyższych partiach brzoza karłowata, wierzba i jałowiec.
Pomiędzy piętrem karłowatych drzew a linią śniegu rosną głównie mchy, grzyby i porosty, jak np. chrobotek reniferowy. Trawy górskie, w tym turzyca i polarna bawełna, występują głównie na bagnistych terenach i wysoko w górach. W pobliżu granicy letniego zasięgu śniegu można spotkać skalnicę i szereg mniejszych roślin, charakterystycznych dla tundry.
Pomimo trudnych warunków arktycznych, krótkiego okresu wegetacji, srogich zim, niskich opadów, ubogich gleb i długo utrzymujących się mrozów na Svalbardzie żyje ok. 165 gatunków roślin lubiących cienką warstwę gleby, w tym wierzba karłowata i brzoza polarna oraz różnorodne kwiaty i porosty tundrowe.
Miłośników wędrówek ucieszy obfitość jagód, rosnących przeważnie nisko nad ziemią, a dojrzewających pomiędzy połową lipca a początkiem września. Do najbardziej popularnych odmian należą borówki amerykańskie, spotykane na otwartych wyżynach; niebieskawe, lubiące mokre podłoże borówki czernice; czerwone żurawiny błotne, rosnące na wysokich i niskich krzewach i krzewinkach; bażyny oraz pięknie, bursztynowo zabarwione maliny moroszki. Uważane za wielki przysmak moroszki (po norwesku moltebsei) dojrzewają po jednej jagodzie na jednej łodydze na otwartym, bagnistym terenie. W regionie polarnym w sąsiedniej Szwecji i Finlandii niemal wszyscy mieszkańcy gromadnie chodzą zbierać te przepyszne owoce, ale w Norwegii zagony moroszki są zazdrośnie strzeżone.