Źródła Mitów cz.2

Pozostawił po sobie bogaty dorobek literacki dotyczący zarówno historii, jak i kultury minionego okresu. Do najgłośniejszych jego prac należy trzyczęściowy traktat pomyślany jako podręcznik poetyki, zwany powszechnie Eddą młodszą. Nazwa ta pochodzi od napisu na najstarszym znanym rękopisie — „Księga niniejsza zwie się Edda”. Samo pochodzenie słowa Edda jest dotąd nie wyjaśnione. W literaturze przedmiotu podaje się przeważnie trzy najbardziej prawdopodobne wersje. Według pierwszej miałaby ona pochodzić od włości Oddi, w której wychował się i pobierał pierwsze nauki Snorri Sturluson. Inni badacze wywodzą jej etymologię z języka staroislandzkiego. Niektórzy natomiast kojarzą tę nazwę z imieniem mitycznej prababki ludzkości Eddy. Edda pomyślana została jako podręcznik poetyki. Składały się na niego trzy części. W pierwszej Snorri Sturluson zawarł, a zapewne także literacko przekształcił, znane sobie główne wątki mitologii skandynawskiej. Część druga stanowi objaśnienie bardzo rozbudowanego, zwłaszcza w wierszach, i wymagającego doskonałej znajomości świata mitycznego, poetyckiego języka skaldów. Trzecia zaś jest dopiero właściwym podręcznikiem napisanym w formie poematu, zawierającym 102 przykłady stosowanego metrum. Edda Sturlusona stanowiła pierwszą świadomą próbę zebrania i usystematyzowania głównych wątków mitologii nordyckiej. Jej wartość źródłową nauka wielokrotnie podważała, zarzucając autorowi, że prezentowane przezeń mity są w większości produktem literackim opartym wprawdzie na autentycznym pierwowzorze, lecz stanowiącym swoistą, zgoła dowolną interpretację. Zdanie to potwierdzał fakt, iż Edda młodsza wykazuje liczne naleciałości chrześcijańskie. Baza źródłowa, na której mógł oprzeć się autor, była już bardzo niepewna.