Mimo tego Edda Sturlusona przez wiele pokoleń stanowiła jedyną w miarę kompletną skarbnicę wiedzy o mitologicznych dziejach skandynawskiego świata. Również obecnie, jakkolwiek musi być ona traktowana z dużą ostrożnością, jest pomocna przy interpretacji i uzupełnianiu mitów, znanych często jedynie fragmentarycznie z pieśni Eddy poetyckiej.
Przełom dokonał się w roku 1643. Wtedy to biskup Brynjolfur Sveinsson odkrył zbiór pieśni o treści mitologicznej, przypominający pod względem zawartości pierwszą część traktatu Sturlusona. Ze względu na to oraz na poetycki charakter utworów, Sveinsson przyjął a priori, że muszą stanowić pierwowzór Eddy Sturlusona i tym samym być od niej starsze. Założył również, że autorem może być tylko żyjący w latach 1056-1133 Saemund inn Frodi, zwany Mądrym, którego sam uważał za największego uczonego minionej epoki. Stąd znaleziony przez siebie zbiór pieśni nazwał Eddą starszą lub Saemunda. W późniejszych latach, ze względu na charakter składających się na nią utworów, nazwano ją również Eddą poetycką. Obecnie zbiór nosi nazwę Codex Regius. Tworzą go pieśni o bogach i bohaterach. W ich przygody wpleciono w formie sentencji, wieszczb, przysłów i przestróg różne pouczenia moralne. W dobie dzisiejszej wraz z nimi wydaje się utwory znane z innych rękopisów. W drodze wnikliwych badań ustalono, że Codex Regius jest kopią wcześniejszego, zaginionego manuskryptu napisanego według wszelkiego prawdopodobieństwa na Islandii. Drobne błędy popełnione przez kopistę pozwalają stwierdzić, że tekst ten stanowi odpis innego kodeksu, a nie powstał — jak sądzono wcześniej — w oparciu o tradycję ustną.